افزون بر جعلها و دستکاریهای هدفمند سلطه گران و مغرضان در تاریخ ایران و شرق باستان، می دانیم که بسیاری از تاریخ نگاران و کتیبه نویسان قدیم نیز وابسته به دستگاههای حکومتی و حتی در رأس حکومتها بوده اند (کتیبه های شاهان)؛ و از اینرو کمتر کسی از اینان رویدادهای زمان خود را بیطرفانه و همه جانبه ثبت کرده اند.
ثبت رویدادهای سیاسی تاریخ یکجانبه و از نگاه کسانی صورت گرفته است که در رأس مثلث زر و زور و تزویر، و یا در پیوند با آن، بوده اند؛ و براستی چگونه می توان به گزارشهای تاریخی این مثلث اعتماد کرد در حالیکه میدانیم رویدادهای سیاسی امروزی را نیز وارونه گزارش می کنند؟ بر این حقیقت باید افزود که نویسندگان کتب تاریخی، از نویسندگان یونانی گرفته تا مورخین دوره اسلامی، بنا بر گفته های خودشان، بیشتر روایاتی را که از دیگران "شنیده اند" جمع کرده اند و درستی آنها را نمی دانند!
روایتها از رویدادهای تاریخی نیز بنا بر انگیزه های قومی و مذهبی با گزافه گویی، افسانه سازی، تخیل پردازی و قهرمان پروری همراه است. همچنین چنانکه اشاره شد، همین نوشتارهای کهن تاریخی یا منابع"دست اول" نیز تا امروز که بدست ما رسیده اند بارها و بارها بازنویسی شده اند و در هر بازنویسی نیز امکان تحریف و دستبرد منتفی نیست! پس در پژوهش بر اسناد تاریخی باید بسیار دقت و موشکافی کرد؛روایتها و اسناد را نه تنها با یکدیگر که با دانش و خرد انسانی نیز باید سنجید!