کتاب مقدس البته ادله مختلفی را برای این نسل کشی ها برمی شمارد. به عنوان مثال، اهالی منطقه ای به صرف احتمال اینکه ممکن است خبرچینی کنند، کشته می شوند. وقتی داوود تحت تعقیب پادشاه، شائول قرار می گیرد به سرزمین فلسطین پناهنده می شود.« جت » پادشاه فلسطینیان نیز به رسم مهمان نوازی، زمینی وسیع و آباد را در اختیار وی و لشگرش قرار می دهد. اما پس از مدتی، داود به فکر تجاوز به سرزمین های اطراف می افتد.داود و مردانش بر آمده بر جشوریان و جوزّیان و عمالقه هجوم آوردند زیرا که این طوایف در ایام قدیم در آن زمین از شور تا به زمین مصر ساکن می بودند و داود اهل آن زمین را شکست داده مرد یا زنی زنده نگذاشت... 1اما اینکه چرا داود به زنان نیز رحم نکرد و هیچکس را زنده نگذاشت خواندنی است.و داود مرد یا زنی را زنده نگذاشت که به جتّ بیایند زیرا گفت مبادا درباره ما خبر آورده بگویند که داود چنین کرده است .2
تاریخ دوره های بعد نیز نشان می دهد که سنت کشتار مخالفین، تنها منحصر به دوره تورات نبوده و در تمام دورانهایی که کتاب مقدس از آن ها نام می برد وجود داشته است. به عنوان نمونه، هنگامی که نوبت به پادشاهی شائول می رسد و او خود را با مخالفین قدرتمندی به نام عمالقه یا فلسطینیان روبرو می بیند، خداوند به وی دستور می دهد:«حال برو و مردم عمالیق را قتل عام کن. بر آن ها رحم نکن، بلکه زن و مرد و طفل شیرخواره، گاو و گوسفند، شتر و الاغ، همه را نابود کن»1به دستور یهوه مردان و زنان و حتی کودکان معصوم به فجیع ترین وضع به خاک و خون کشیده می شوند .او حتی دستور می دهد چهارپایان را کشته و جنازه ها را بسوزانند.
1- اول سموئیل،3:15
هنگامی که یوشع به شهرهای حبرون و یرموت و لاخیش عجلون و اورشلیم حمله میکند و تمامی ساکنان این شهرها را از پیر و جوان، زن و مرد، کودک و نوجوان از دم سر میبرد، پادشاهان این شهرها می گریزند و خود را در غاری پنهان میکنند. سربازان یوشع ایشان را می یابند:و چون ملوک را نزد یوشع بیرون آوردند، یوشع تمامی مردان اسرائیل را خواند و به سرداران مردان جنگی که همراه وی می رفتند، گفت: نزدیک بیایید و پای های خود را بر گردن این ملوک بگذارید. پس نزدیک آمده، پای های خود را برگردن ایشان گذاردند. 1سپس یوشع پادشاهان را به صلیب میکشد و ایشان را به آتش میسوزاند و خاکسترشان را نیز به باد میدهد.
بر اساس این دستور باید بررسی نمود که برخورد ایشان با ساکنان سرزمین کنعان چگونه بوده است .کتاب مقدس می نویسد، وقتی قوم خدا با اهالی مدیان برخورد کردند:و با مدیان به طوری که یَهُوه موسی را امر فرموده بود جنگ کرده همة ذکوران را کشتند. و بنی اسرائیل زنان مدیان و اطفال ایشان را به اسیری بردند و جمیع بهایم و جمیع مواشی ایشان و همة املاک ایشان را غارت کردند. و تمامی شهرها و مساکن و قلعه های ایشان را به آتش سوزانیدند... و موسی بر رؤسای لشکر یعنی سرداران هزاره ها و سرداران صدها که از خدمت جنگ باز آمده بودند غضبناک شد و موسی به ایشان گفت: آیا همة زنان را زنده نگاه داشتید؟... پس الآن هر ذکوری از اطفال را بکشید و هر زنی را که مرد را شناخته، با او همبستر شده باشد بکشید. و از زنان هر دختری را که مرد را نشناخته و با او همبستر نشده برای خود زنده نگاه دارید... و از انسان از زنانی که مرد را نشناخته بودند سی و دو هزار نفر بودند.1
یکی از سهمگین ترین کشتار های کتاب مقدس کشتار مردم سرزمین پهناور باشان هست کتاب مقدس می نویسد:پس یَهُوه خدای ماعوج، ملک باشان، را نیز و تمامی قومش را به دست ما تسلیم نموده و در آن وقت همة شهرهایش را گرفتیم و شهری نماند که از ایشان نگرفتیم یعنی شصت شهر و تمامی مرزبوم اَرجوب که مملکت عوج در باشان بود. جمیع اینها شهرهای حصاردار با دیوارهای بلند و دروازه ها و پشت بندها بود سوای قُرای بی حصارِ بسیار کثیر. و آنها را بالکلّ هلاک کردیم. هر شهر را با مردان و زنان و اطفال هلاک ساختیم.1
یوشع در ادامه کشورگشایی های خود به سرزمین اریحا رسید و به شهر حمله ور شد:و قوم یعنی هرکس پیش روی خود به شهر برآمد و شهر را گرفتند. و هرآنچه در شهر بود از مرد و زن و جوان و پیر و حتی گاو و گوسفند و الاغ را به دم شمشیر هلاک کردند... و شهر را با آنچه در آن بود به آتش سوزانیدند. لیکن نقره و طلا و ظروف مسین و آهنین را به خزانه خانة یَهُوه گذاردند.1
بنی اسرائیل در مسیر بازگشت از مصر به سرزمین کنعان، می خواستند از میان سرزمین سیحون عبور کنند، اما پادشاه سیحون اجازه عبور به ایشان را نداد، به همین علت بنی اسرائیل به سیحون حمله کردند:
و یَهُوه خدای ما او را به دست ما تسلیم نموده او را با پسرانش و جمیع قومش زدیم. و تمامی شهرهای او را در آنوقت گرفته مردان و زنان و اطفال هر شهر را هلاک کردیم که یکی را باقی نگذاشتیم.1
بنا بر آموزه های کتاب مقدس هنگامی که قوم خدا از مصر رهایی می یابند و می خواهند در ارض موعود ساکن شوند.خداوند درباره ساکنان بومی این سرزمین، چنین فرمان می دهد:اما از شهرهای این امت هایی که یَهُوه، خدایت، تو را به ملکیت می دهد، هیچ ذی نفس را زنده مگذار. بلکه ایشان را... بالکل هلاک ؛ ساز.1