مجتبی مینوی در زمره آن دسته از روشنفکران عهد پهلوی است که تربیت یافته و پرورش داده شده تقی زاده و فروغی هستند. مجتبی مینوی چندان اهل سیاست نبود اما در مجموع،طرفدار لیبرالیسم نوع انگلیسی بود. او مدت زیادی از عمرش را در انگلستان گذراند.مینوی برای چندسالی نویسنده رادیو بی بی سی بود و مخارج تحصیل زبان انگلیسی اش در خارج را شرکت نفت انگلیس تقبل کرده بود.
مینوی به همراه صادق هدایت و مسعود فرزاد و عبدالحسین نوشین و دکتر خانلری،انجمن اربعه را تشکیل داده بود.از مینوی آثار مختلفی در ترجمه و تصحیح آثار ادبی منتشر گردیده است که از آن میان می توان ترجمه "نامه تنسر" و " تاریخ شاهنشاهی ساسانیان" و تصحیح متن کلیله و دمنه را نام برد. سید محمد فرزان از کتاب کلیله و دمنه تصحیح مجتبی مینوی، بیش از دویست و پنجاه غلط در آورده است که البته نشانه ضعیف کار مینوی بوده است. او چند بار رایزن فرهنگی ایران گردید و مورد حمایت دربار قرار داشت.برخی منورالفکران هم دوره او از " تند خویی و تنگ چشمی و کینه توزی او" گلایه ها داشته اند. مجتبی مینوی به سال 1355ش درگذشت.
شهریار زرشناس- نگاهی کوتاه به تاریخچه روشنفکری در ایران جلد دوم ص94