ذبیح بهروز،متولد سال1269ش است. او در بیست سالگی به خارج رفته و تحت نظر مستشرقان انگلیسی و آلمانی آموزش دیده است.او یک ناسیونالیست افراطی و متعصب است. بهروز یکی از طرفداران سرسخت اصلاح الفبا و به ویژه سره نویسی است. رویکرد ناسیونالیستی او آنچنان افراطی است که رنگ نژادپرسی به خود می گیرد.
ذبیح بهروز معتقد بود، کلمات عربی را باید از فارسی حذف کرد.
بهروز منشأ تمدن و فرهنگ را ایران باستان می دانست و درباره عظمت!خیالی آن،قلم فرسایی می کرد. او اقدام به ابداع خطی جدید کرده بود.
از ذبیح بهروز یک نمایشنامه ناسیونالیستی با عنوان " شاه ایران و بانوی ارمن" ،کتابی در لزوم سره نویسی تحت عنوان "زبان ایران"،مجموعه ای درباره تاریخ و فرهنگ ایران یه نام "ایران کوده" و نیز کتابی در تفسیر ناسیونالیستی از فردوسی به نام "شب فردوسی" باقی مانده است.
ذبیح بهروز آن چنان با زبان عربی دشمنی داشته است که در یکی از رسالات خود، دلایل مرگ قریب الوقوع زبان عربی را اعلام کرده است.
ذبیح بهروز درسال 1350ش درگذشت.
شهریار زرشناس- نگاهی کوتاه به تاریخچه روشنفکری در ایران جلد دوم ص88