حسن پیرنیا ملقب به مشیرالدوله، به سال1252ش در هرات پا به جهان نهاد. پدر او میرزا نصرالله خان مشیرالدوله،فراماسونر سرشناس و همان کسی بود که از دلالی واگذاری امتیاز نفت به دارسی انگلیسی،ثروت کلانی به دست آورد.حسن پیرنیا برای ادامه تحصیلات به روسیه رفت.او در جوانی به عضویت فراماسونری در آمد و به همراه پدرش نقش مهمی در تاسیس مدرسه علوم سیاسی به عنوان پایگاه تربیت کادرهای فراماسونی بازی کرد.پیرنیا در کابینه های پس از مشروطه چند بار به وزارت رسید و در چند دوره اول قانون گذاری مجلس نیز نماینده بود. به گفته ناظم الاسلام کرمانی، حسن پیرنیا کسی بود که برای نخستین بار واژه "کونستیتوسین" را در ایران رواج داده و در فرمان دست خط مظفرالدین شاه مندرج ساخت.
حسن پیرنیا و برادرش حسین پرنیا معروف به "موتمن الملک"(که مثل برادرش فراماسونربود) در تدوین قانون اساسی مشروطه برپایه تقلید از قانون اساسی های لیبرالیستی غربی،نقش مهمی برعهده داشتند.پیرنیا پس از آغاز سلطنت پهلوی،عمده اوقات خود را صرف فعالیت های فرهنگی در مسیر ترویج تجددمآبی سطحی نمود.
حسن پیرنیا جهت ترویج اوهام و مشهوراتی که مستشرقان فراماسونر و اغلب یهودی و نیز پیروان و شاگردان آنان(که اغلب فراماسونر بودند) ترویج می کردند و از یک دوره با عظمت در ایران باستان نام می بردند و در مسیر ترویج ایدئولوژی ناسیونالیسم باستان گرای شووینیستی،به تالیف کتابی تحت عنوان "ایران باستانی" پرداخت که به سال 1306ش منتشر گردید.این کتاب دقیقا درمسیر تبلیغات دولت رضاشاهی و شاگردان ناسیونال-سلطنت طلب سرجان ملکم(مامور فراماسونر انگلیسی)قرار داشت.از طرف دولت، استقبال زیادی از این کتاب به عمل آمد و زارت معارف به پیرنیا پیشنهاد کرد که بر اساس همان کتاب، تاریخی برای دانش آموزان، دبیرستان تالیف نماید. پیرنیا به سال 1307به تالیف کتاب دیگری در امتداد ترویج ایدئولوژی ناسیونالیسم باستان گرا به نام "داستان های ایران قدیم" پرداخت.او بقیه ایام عمر را به تالیف یک کتاب حجیم تحت عنوان " ایران باستان" در4جلد پرداخت که تا هنگام مرگ او، دو جلد آن تالیف گردیده بود.این کتاب ها در سال های 1311 و 1313ش تحت عنوان "ایران باستان" در 3جلد منتشر گردیدند.پیرنیا در آبان1314ش بر اثر سکته قلبی درگذشت.
حسن پرنیا را می توان اصلی ترین چهره تاریخ نگاری فراماسونری در ایران معاصر دانست.نسل بعدی مورخان فراماسونری چون زرین کوب و زریاب خویی را می توان شاگردان و ادامه دهندگان رویکرد فراماسونری در تاریخ نگاری ایران پیش از اسلام دانست که با سرجان ملکم و شاهزاده جلال الدین میرزا و مجموعه ای از فراماسونرها آغاز گردیده و در پیرنیا به اوج خود رسیده بود.آثار پیرنیا کاملا شأن ایدئولوژیک در مسیر یک نوع نگرش خاص تاریخ نگارانه را داشته و مبتنی بر خیالبافی ها و داستان های ساختگی و فرضیه های بی پایه ای دانست که مستشرقان مأمور دولت های استعماری و به ویژه دولت انگلستان، در دو قرن اخیر و به منظور پیشبرد غایات دولت خود،ساخته و پرداخته اند.
شهریار زرشناس- نگاهی کوتاه به تاریخچه روشنفکری در ایران جلد دوم ص85تا87