از این دوره یادگارهای زیادی بر جای نمانده است. این دوره را می توان کهن ترین مقطع تاریخ ایران دانست. آثاری چون "شهر سوخته" و میراث هنری و فرهنگی به جای مانده از تمدن "ایلام" در شمال غربی سرزمینی که بعدها ایران نامیده شد و نیز آنچه از تمدن کهن "سیلک" در کاشان بدست آمده است،حکایتگر وجود فرهنگ و تمدنی است از جنس آنچه بعدها به نام تمدن هخامنشیان و یا به قول مستشرقان یهودی "تمدن آریایی" نامیده شده است،کاملا متمایز می باشد. این دوره از تاریخ ایران ،در گرد و غبار ناشی از دیرینه سالی و کمبود آثار به جای مانده و به خصوص تلاش مستشرقان و مورخین غرب زده جهت حاکم کردن تئوری آریا محوری،کاملا به فراموشی سپرده شده است. به نظر می رسد که تمدن ایران در این دوره شدیدا متأثر از تمدن بین النهرین بوده است.