تبلیغات و مدارس مسیحیت(تبشیر) همان برنامه های استعمار و زمینه سازی برای استعمار است که به نام تبلیغ دینی،و به دست کشیشان و مبلغان مسیحی انجام می پذیرد و در همه جا یکی است. و بهترین سخن در شناساندن این واقعیت، گفتۀ جاسوسۀ معروف انگلیسی،میس بل، است. او اگر چه این سخن را دربارۀ عراق گفته است،لیکن در همه جا صادق است. می گوید:
« بزرگترین رهبران آن انقلاب که در زمان جنگ جهانی اول و پس از آن،در عراق واقع شد،روحانیون بودند. و همین امر باعث گشت تا حکمرانان در عراق به تاسیس مدارس جدید بپردازند،تا روحیه مذهبی را در نسل جدید ضعیف کنند، و بدین گونه ریشه های انقلاب را از اصل بخشکانند»
"شرف الدین"ص 222 به نقل از مقدمۀ"النص و الاجتهاد"
«محقق عراقی، استاد اسد حیدر النجفی، مؤلف کتاب علمی و عمیق و بس ارجمند الامام الصادق والمذاهب الاربعه (در 6 جزء) درباره مستشرقین و نشان - دادن حقیقت آنان، به تفصیل سخن گفته است. او از این گروه از محققان مسلمان - که ذکر می شوند - سخنانی تحقیقی و روشنگر درباره ماهیت تحقیقات مستشرقین نقل کرده است:
مالک بن نبی از کتاب الظاهره القرآنیه
دکتر مصطفی السباعی از کتاب السنه
لئوپولد وایس(242) از کتاب الاسلام علی مفترق الطرق
احمد الشرباصی از کتاب التصوف عند المستشرقین
دکتر محمد البهی از کتاب الفکر الاسلامی الحدیث
امیر شکیب ارسلان از کتاب حاضر العالم الاسلامی
احمد شاکر از کتاب الشرع و اللغه
محمد زاهد الکوثری از کتاب مقالات الکوثری
عبد الباقی سرور از کتاب رابعه العدویه
احمد فارس الشدیاق از کتاب المستشرقون
قدری حافظ طوقان از کتاب الخالدون العرب
ابراهیم هاشم از کتاب این نحن الیوم؟
آنگاه پس از نقل اقوال این محققان می گوید:
«ما از روی این اقوال و آرا که از این عده از استادان، درباره کارهای مستشرقین آوردیم، به این نتیجه می رسیم که چیز نوشتن مستشرقین درباره اسلام به منظور خدمت به حقیقت و تاریخ نبوده است - مگر منصفین آنان که در آن میان اند کند - بلکه مقصودشان از کتابهایی که درباره اسلام نوشته اند، کین توزی و دشمنی با اسلام و مسلمین بوده است. و با چنین قصدی دست به قلم بردن، باعث تباه شدن حق و نا هموار نشان دادن حقیقت می شود، در صورتی که نویسنده آزاده باید تنها پیرو حقیقت باشد. در اینجا مهم می دانم که به اثر سوء پذیرفتن سخنان مستشرقین اشاره کنم. آری بسیاری از نویسندگان ما گول آراء مستشرقین را خورده اند و سخنان خلاف واقع آنان را پذیرفته اند و این سخنان را چون وحی منزل خالی از ریب قبول کرده اند. شاید بسیاری از این گونه کسان که نظریات مستشرقین را مورد اعتماد قرار داده اند از روی عمد بوده است، چون دیده اند که در سخنان اینان برای حمله به طرف مقابل دستاویزهای بسیار پیدا می شود. و این کار را همواره در مورد اختلافات فرقه ای و مذهبی کرده اند»1
بدین گونه پر روشن است که گفتار و انظار مستشرقین را، جز اندکی، نمی توان پذیرفت. بلکه در همان اندک نیز باید با کمال دقت و احتیاط نگریست و آن را بر مآخذ و اصول عرضه کرد.
«...سزاوار است که مردم مشرق زمین، بویژه مسلمین، از کتابهایی که اروپا درباره آنان می نویسد اطلاع یابند، کتابهایی که درباره سر نوشت آنان بحث می کند و مقالاتی که احوال و شئون آنان را با خیالپردازی نویسندگانش منعکس می سازد. این کتابها از احزاب و مسلکهایی که نویسندگان دارند مایه می گیرد. باید مردم مشرق و مسلمانان از این انتشارات مطلع شوند تا بدانند که در نهان چه آشی برایشان می پزند و در زیر پرده چه کار می کنند و چه کاسه ای زیر نیم کاسه می گذارند. ما از این امور کمتر مطلع می شویم، با اینکه اینهاست که به ادامه استعمار کمک می کند.
مستشرقین وقتی حکایت نادری بیابند، یا نکته منحصر به فردی در گوشه کتابی به چنگ آورند - نکته ای که چه بسا تحریف شده باشد - مانند مگسان گرد شیرینی بر سر آن می ریزند، و آن را معیار و مقیاس قرار می دهند، و دیگر همه ارزشها را فراموش می کنند»2
1-الامام الصادق والمذاهب الاربعه، ج 3/386
2- امیر شکیب ارسلان - حاضر العالم الاسلامی، به نقل از کتاب الامام الصادق، ج 3/382
به نقل از کتاب حماسۀ غدیر،استاد حکیمی.