چنانکه پیشتر آمد، این گرایش بر پایه نیازهای سیاسی زورمداران جهانی به ناسیونالیسم در سده گذشته پدیدار شد و با تبیین نظری پاره ای از افسانه های قومی در تاریخ نگاری داستان پایه ایرانی و نیز کاوشها و پژوهشهای جهت دار بیگانگان جزمیت یافت و شکل یک ایدئولوژی سیاسی بخود گرفت؛ تا آنجا که یادمانهای دو دوره هخامنشی و ساسانی به نمادها و باورهای مقدس این گرایش تبدیل شد و هر گونه نگرش انتقادی برچسب "دشمنی با ایران و ایرانی" خورد؟! بر پایه تئوری نژادی "مهاجرت تاریخ ساز آریاییها به ایران"، آنها از مکانی ناشناخته به سرزمین های "خالی از سکنه" آمدند؛ ولی چون کلنگ باستان شناسان تمدنهای پیشرفته کهن تری در فلات ایران را از دل خاک بیرون آورد، معامله سفید پوستان با بومیان امریکا (سرخ پوستان) را در تاریخ ایران باستان بازسازی کردند:
سده های نخست به جنگ و زد و خورد "آریانها" با بومیان یکجا نشین، که "دیو" نامیده شدند، گذشت! حسن پیرنیا در این باره می گوید: "چون بومیهای اولیه فلات ایران از آریانها از حیث نژاد پست تر و خیلی بد ترکیب و بد شکل بوده اند (؟!)، اینها را آریانها دیو نامیده اند"!؟ (داستانهای ایران قدیم)؛ بدینگونه ایران از سرزمینی "خالی از سکنه" به سرزمینی که "بومیان زشت" در آن سکونت داشته اند تبدیل شد؟!
نژادپرستان که نگران از دست رفتن خلوص نژادی ایرانیان با احتمال آمیزش "آریاییهای مهاجر" با مردمان بومی "پست نژاد" بودند، آنها را "زشت" و "بد ترکیب" خواندند که توسط "آریاییها" حذف و منزوی شدند:
با خشونت با آنها رفتار کرده و جنگهای خونینی با آنها داشته اند، ولی پس از آنکه زمینهای بومیان را از دست آنها گرفته، اسکان یافته و دولتهای محلی کوچکی را تشکیل دادند، برای کار کشاورزی و دامداری و امور خانگی خویش نیازمند آنها شده و ناگزیر بومیان هم بمثابه بندگان آریانها حق زندگی یافتند (هرتسفلد، پیرنیا)!؟ این سخن در عین حال بدین معناست که بومیان "زشت" و "پست نژاد" از دانش و تجربه ای در زندگی اجتماعی – اقتصادی برخوردار بوده اند که "آریاییهای خوشگل و عالی نسب" را از آن بهره ای نبوده است.
چنانکه در بخش نخست آمد، تئوری "نژاد آریا" و "مهاجرت تاریخ ساز" آنها هیچ گواه علمی تاریخی، انسان شناختی، جغرافیایی، زبان شناختی، باستان شناختی و مردم شناختی ندارد و تنها با فشار تبلیغات پیوسته و سیستماتیک سلطه گران و وابستگان آنها باورانده شده است. اگر در تاریخ داستان پایه ایرانی، ایران پیش از اسلام اساسا به سه دوره پیشدادیان، کیانیان و ساسانیان تقسیم شده است، در تاریخ نگاری نژادپرستان باستان گرای آریایی – پارسی تاریخ سیاسی ایران باستان از فرمانروایی کوروش آغاز می شود. در این دیدگاه، با اینکه مادها نیز بر پایه همان تئوری کذایی "مهاجرت اقوام آریایی" از همان قماش ارزیابی شده اند، آنها را نیز بدلیل غلبه پارس مداری در تاریخ نگاری بیگانه ساخته ایرانی همچون عیلامیان به "پیش از تاریخ" فرستادند؛ پیدایی تمدن و فرهنگ در فلات ایران باید با ظهور هخامنشیان همراه می شد! بدینگونه زندگی سیاسی – اجتماعی و نیز کوشش هزاران ساله مردمان بومی فلات ایران در پیدایی و رشد تمدن و فرهنگ نادیده گرفته شد.
شگفت آنکه تا پیش از رژیم پهلوی کسی در ایران کوروش و داریوش و خشایارشا را نمی شناخت و بر فرزندان خود نیز چنین نامهایی نمی گذاشت؛ جز تورات و مورخان یونانی کسی از آنها سخن نگفته بود؛ حتی فردوسی سراینده تاریخ داستانی ایران، که اسکندر را شناخته و بسیار ستوده است، از هخامنشیان و شاهان نامبرده هیچ یادی نکرده است.
این سه پادشاه بزرگ هخامنشی برای مورخان دوره اسلامی هم ناشناخته اند و اشارات جسته گریخته ای که در برخی از منابع ایرانی وجود دارد، تنها نقل از اسناد یونانی – رومی و یهودی است؛ چنانکه ابن خلدون اندلسی در قرن هشتم هجری به نقل از یک مورخ رومی در جمله ای کوتاه از کوروش نام برده است که به بابل لشکر کشید و آنرا ویران کرد(تاریخ ابن خلدون، ص ۱۸۰ )؛ و بلعمی از یهودی شدن کوروش بدست دانیال سخن گفته است (مؤذن جامی، ادب پهلوانی، ص ۳۱ ) که این نیز باحتمال زیاد از منابع یهودی است.
مردم بومی ایران و نیز مورخان و جغرافی دانان دوره اسلامی همواره آثار بجا مانده هخامنشی را به سلیمان و یهودیان منتسب می کردند.
باری، از اواخر دوره قاجار بود که به کوشش استعمارگران و وابستگان بومی آنها، هخامنشیان مبدأ تاریخ سیاسی و تاریخ تمدن و فرهنگ این سرزمین شدند و کوروش "بنیانگذار ایران" و "سمبل ملی" در حکومت وابسته پهلوی گردید تا آرمانهای راستین و همبستگی دیرین مردمان ایران و خاورمیانه جای خود را به توهمات و کینه ها و ستیزه های قومی دهد.