«در پایان بحث گفته شود که افتادن قدرت به دست عباسیان را غالباً در تاریخ اسلام به عنوان یک انقلاب تلقی کرده اند که در آن ایرانیگری بر عربیگری سامی پیروز شده است. این طرز تصور کمابیش از نظریه های گوبینو سرچشمه گرفته که اکنون از اعتبار افتاده است و باید به حد زیادی تعدیل شود. البته یکی از خصوصیات نهضت عباسی، همچون نهضت کیسانی پیش از آن که این نهضت جای آن را گرفت، بهره برداری از موالی ایرانی در پایگاه های مهم بود، و این تمایل در زمان فرمان روایی نخستین خلفای عباسی که ایرانیان را به عنوان دستیاران خود برگزیدند، ادامه یافت. ولی نباید فراموش کرد که بسیاری از اعراب، مخصوصاً آنان که اصل یمانی داشتند، نیز در این نهضت شرکت کرده بودند و حتی فرماندهی سپاهیان پیروزمند با آنان بود، و نیز این که، در نتیجه، عضو عرب پیوسته از مزایای خاصی برخوردار بودند که وضع موالی را غیر مطمئن و ناپایدار می ساخت. از سوی دیگر، تمایل به واگذار کردن مقام عالی تری به موالی در جامعه و دربار، پیش از دوره خلافت امویان آغاز شده بود. انقلاب عباسی –اگر به کار بردن چنین اصطلاحی روا باشد- عبارت از آن بود که به جای موالی سوری که در حاشیه سلطان قرار گرفته بودند، موالی عراق و ایرانی جایگزین شدند. بنابراین تنها ایرانیان نبودند که به کام یابی رسیدند، بل که عراقیان نیز چنین بودند، وگماشته شدن این افراد تازه وارد را به مناصب اداری که پیش تر از آنها رانده شده بودند، نباید چیزی بیش از یک پیروزی محدود برای ایرانیگری به شمار آورد.»
« ریچارد فرای، تاریخ ایران، تحقیق دانشگاه کمبریج، ص 57 :
نظریه ای که پیروزی عباسیان را پیروزی ایرانیان بر عرب می داند اشتباه است. بسیاری از یاران عباسیان عرب بوده اند و احساسات ضد عرب در میان ایرانیان حامی عباسیان ثبت نشده است. بنو مسلمیه از نخستین اعضای شبکه های زیر زمینی بوده اند. نهضت عباسیان از آغاز تا پایان حاصل توحید مساعی عناصر عرب و ایرانی بوده است. »